WEARABLE STORIES

Achter elk kledingstuk van Wearable Stories schuilt een verhaal, aldus oprichtster Loredana Falone. Hoog tijd om eens naar haar verhaal te luisteren…    

“Hoewel ik altijd al een passie voor mode had, koos ik – op lichtjes aandringen van mijn ouders – voor een economische studie. Meertalige professionele communicatie bleek geen oninteressante richting, toch wist ik al snel dat het niet echt mijn ding was. Na mijn studies zocht ik een stageplaats bij modebedrijven in Milaan, Londen en Parijs. Met succes, want ik mocht bij Paola Frani in Milaan starten. Aanvankelijk bestond mijn takenpakket vooral uit koffie brengen, maar toen ze merkten hoe gemotiveerd ik was, werd ik al snel betrokken bij het ontwerpen en samenstellen van de collecties. Ik heb tijdens die zes maanden enorm veel geleerd. Terug in België kon ik aan de slag bij Sarah Pacini in Brussel. Een boeiend en leerrijk, maar zwaar jaar. Omdat ik zoveel overuren verzamelde en nooit vakantie nam, had ik op het einde van dat jaar heel wat verlofdagen over. Daardoor kon ik enkele maanden reizen en belandde onder andere op Bali.”    

“Op dit Indonesiche eiland raakte ik geïnspireerd door een aantal jonge ondernemers met een modelabel. Een eigen label was altijd al mijn droom. Omdat de stoffen en de werkkrachten er niet zo duur bleken, leek die droom plots niet meer onbereikbaar. Ik ging op zoek naar mooie, kwalitatieve stoffen en betrouwbare naaisters en enkele maanden later was mijn eerste kleine collectie een feit. Die verkocht ik in boetieks op Bali en online. Het geld dat ik daarmee verdiende, bleek voldoende om op het eiland te blijven. Tot Canvas op een bepaald moment een reportage maakte over jonge ondernemers in het buitenland. Na die uitzending kwam er veel vraag vanuit België en keerde ik terug om het merk hier te lanceren.”    

“Wearable Stories is 100% fair trade en daar ben ik heel trots op. Al onze werknemers worden per uur in plaats van per stuk betaald. Verder hebben ze vakantiedagen en lunchpauzes, net als wij. Ik bezocht ooit een fabriek in Vietnam waar de werknemers wel per stuk werden betaald. Men werkte er aan een moordend tempo, er waren geen ramen en men droeg er een mondmasker omwille van de slechte lucht. Ik kon daar aan de helft van mijn huidige prijs produceren, maar dat kan ik echt niet over mijn hart krijgen. Ook onze klanten hechten steeds meer belang aan het ethische aspect. Ze beginnen te beseffen dat een T-shirt van vijf euro onmogelijk in goede omstandigheden kan gemaakt zijn.”