10 dingen die de coronacrisis ons leerde

De meest opvallende trend is zonder twijfel dat we met z’n allen onze wandelschoenen aantrokken en kilometers vreetten. Plots was het druk, druk, druk in natuurdomeinen, bossen en parken en (her)ontdekten we onze buurt. Zelfs nu het winter is, moet je tijdens het weekend op sommige plekken slalommen door de drukte. Er kwamen ook allerlei walk buddies op ons pad, want al wandelend kan je perfect bijpraten met familie en vrienden.

Afstand doet verlangen. Hét klassieke advies voor een relatie, maar van familie en vrienden… dat was nieuw. Intussen hebben we al heel wat knuffels in te halen en de afstandsregel maakte iets belangrijks duidelijk: wie zijn de mensen die je écht mist? Met wie hou je nog contact en probeer je op allerlei manieren te horen en te zien? En wie geraakte als vanzelf op afstand…

‘Blijf in je kot’ werd ‘blijf in België’ en dat betekende dat we onze travel thrills niet in het buitenland zochten, maar in eigen land op zoek gingen naar prachtige plekken die we nog niet kenden. En die vonden we natuurlijk, sterker nog: we beseften opnieuw dat we ons kleine, mooie landje moeten koesteren.

Al die maanden thuis doet wat met een mens én een huis: zowat iedereen botste op troubles. Te weinig privacy, te veel rommel, nood aan een handig bureau, een aparte speelhoek, een opgefriste look. We versleepten en bestelden meubels, verfden en investeerden massaal in decoratie om de boel een pak gezelliger te maken.

Behalve wandelen, fietsen en outdoor sporten rolden we thuis ons sportmatje uit. Die legging en hoodie werden een thuiswerkuniform, maar tussen de deadlines of meetings door werden ook squads, zonnegroeten of push-ups gepland. Via het scherm moedigden allerhande sporties ons aan om dieper, harder, hoger en verder te gaan. And we dit!

Andere jaren waren we momenteel in een soort diepe winterslaap gesukkeld waarbij we enkel-als-het-écht-moest ons huis verlieten, momenteel trekken we ons maar weinig aan van een graadje minder. Een laagje meer en go! Wie een tuin of terras heeft, geniet daar meer dan ooit van: tuinieren, ravotten, lezen onder een dekentje, bijkletsen rond de vuurschaal… 

Geen overvolle agenda ’s avonds en tijdens het weekend, maar tijd! Massa’s tijd om zélf in te vullen! Los van alle ellende, is dat toch echt het allermooiste cadeau dat we kregen. Wat deden en doen we met die tijd? Tja, wat we al lang (vaker) wouden doen. Bakken, breien, lezen, tekenen, puzzelen, gezichtsmaskers smeren en nagels lakken, spelen en knutselen met de kinderen…

Doordat we meer tijd buiten doorbrengen, kreeg onze liefde voor de natuur een ferme boost. We beseffen meer dan ooit dat waar we nu zo hard van genieten, ook onze zorg verdient. En dat heeft op verschillende vlakken effect: een drinkfles gebruiken, een kledinglabel kritisch bekijken, vaker de fiets nemen. Bovendien halen we de natuur ook binnen: méér planten, maar ook accessoires en meubels in rotan, riet, keramiek…

Altijd wel een reden om de glazen te vullen en de hapjes uit te stallen, voor je scherm of in openlucht. Er werd al serieus geklonken op de vriendschap, de liefde, de gezondheid en dat nieuwe, beloftevolle jaar. Too bad voor dat coronakilootje hier en daar.

Tot slot dé vraag die dit crisisjaar onvermijdelijk met zich meebrengt: wat wil ik definitief veranderen wanneer het leven zoals we het kenden heropstart? No more ellendige files, saaie jobs, te volle agenda’s, more vriendschap, me-time, sport, zuurstof…