Illustrator Trui stopte Juttu Nieuwpoort in een nieuw jasje

“Door een winkelstraat flaneren, is leuk en ontspannend, het oogt zwierig en tegelijk ook een beetje jachtig. Bovendien zorgt de zee vlakbij voor ups en downs. Die beweging wou ik in mijn compositie krijgen. Mijn illustratie bestaat uit een club van uitbundige mensen, voornamelijk vrouwen aangezien Juttu Nieuwpoort enkel dameskleding heeft. De letters zitten er speels tussen. Zij zetten die beweging extra in de verf, bovendien is handgeschreven typografie iets wat ik regelmatig in mijn illustraties verwerk.”

“Mijn illustraties zijn sowieso kleurrijk, maar vertrekken vanuit een beperkt palet van zo’n drie à vier kleuren. Mijn werkwijze is altijd dezelfde: ik start bijvoorbeeld met rood en blauw, en laat deze kleuren over mekaar lopen. Het bruin dat je dan krijgt, is mijn derde kleur. Deze beperking heb ik mezelf toegeëigend door mijn fascinatie voor zeefdruk. Mijn werk refereert altijd naar oude druktechnieken.”

“Absoluut. Mijn illustraties worden plots opgeblazen tot levensgroot formaat, en dat is heel bijzonder om te zien. Bovendien is het de meest duidelijke connectie met mensen die je kan hebben. Het is altijd de bedoeling dat mijn werk naar mensen gaat, maar hier zie ik hen passeren en kan ik hun reactie aflezen.”

“Enorm! En ik hou ervan emotie extra in de verf te zetten aan de hand van kleding. Prints, snits, stoffen: het is grafisch allemaal erg boeiend. Op een dag wees de Chef Cultuur van De Standaard, een van mijn klanten, me erop dat ik een collectie moest uitbrengen. ‘Die trui die je daar tekent, die zou iedereen meteen kopen!’ Ik heb zijn advies nog niet gevolgd, maar never say never…”

“Hockney heeft een unieke manier van werken met vormen, compositie, licht, textuur en inkleuring. Hij vult sommige dingen in en laat andere open, waardoor je je eigen verhaal vormt. Door zijn oeuvre begon ik op een andere manier te kijken en dus ook te werken.”

“Ik probeer in de geest van Gerda te doceren: kijken wat er in iemand zit en dat dan proberen losmaken. Nooit vanuit een dwingende rol of van bovenaf, maar samen onderzoeken en op die manier verder geraken. Ik zie mezelf als een soort stuwende kracht naast hen. En heel belangrijk: ik wil mezelf ook kwetsbaar durven opstellen, zodat zij zich vrij voelen om fouten te maken.”

“Toen mijn grootouders met pensioen gingen, verlieten ze de Westhoek en trokken ze definitief naar hun vakantiewoning in Sint-Idesbald. Mijn vader bracht hier erg veel tijd door en praat nog altijd met een warm gevoel over die zorgeloze en schijnbaar eindeloze tijd aan zee. Dat nostalgische gevoel heb ik vermoedelijk van hem overgenomen: ook ik ging vaak logeren bij mijn oma en opa en denk graag terug aan die tijd. Na hun dood hebben we met de hele familie de villa overgenomen. Nu logeren we er om beurt en soms ook met de neven en nichten, wat ik een heel warme gedachte vindt. Intussen zijn we al honderden keren benaderd door projectontwikkelaars, maar we volharden samen: het vakantiehuis blijft.”

“Op tekenvlak heeft onze kust weinig variatie te bieden. Het oogt als een vlakke lijn. Daarom ga ik zo graag naar de Noord-Franse kust, zoals Cap Blanc Nez en Cap Gris Nez. Dat woeste kantje, die kliffen en rotsen zijn erg inspirerend om te tekenen. Toch wil ik onze Belgische kust in beelden vangen. Ik werk al een tijdje aan een prentenboek waarin ik onze kust op verschillende manieren wil verbeelden. Het is een boek zonder deadline, maar door de opdracht voor Juttu is mijn zin om eraan verder te werken opnieuw aangescherpt.”