Feest zonder sprankel: wat als de feestdagen je weinig zeggen?

“Kerstavond is altijd heel gezellig, want dat vier ik met de hele familie. Maar oudjaar is een avond om met vrienden te vieren en dat doen dus ook mijn kinderen. Een paar jaar geleden stelde ik voor om de kleinkinderen naar mij te brengen en daar geniet ik nu enorm van. Samen maken we er een gezellige feestavond van, en ondertussen kunnen mijn kinderen eens stevig vieren…”

“Tijdens de feestdagen lijkt het wel alsof véél cadeaus, véél eten, een extra grote kerstboom en een nieuwe outfit voor iedereen doodnormaal zijn. Daar heb ik lang mee geworsteld, ik begon zelfs een hekel te krijgen aan de feestdagen, tot ik eerlijk heb toegegeven dat ik mij zo’n uitspattingen niet kan veroorloven. Sindsdien doen we het anders: iedereen brengt een gerecht mee. Voor de kindjes zijn er wel nog altijd cadeaus, maar de volwassenen geven enkel nog een zelfgemaakt cadeau aan mekaar. En eerlijk? Die zijn zoveel meer waard.”

“De voorbije jaren boekte ik een shortski tussen de feestdagen door, nu mijn papa er niet meer is, wil ik die feestperiode anders invullen. Deze keer ga ik samen met mijn dichtste familie tien dagen skiën. We hebben nu geen boodschap aan feesten, en zo kunnen we die dagen toch wat warmte en gezelligheid geven zonder dat er al te veel druk op ligt.”

“De voorbije zeven jaar woonde ik samen, sinds onze relatiebreuk moet ik wennen aan mijn nieuwe status. Het alleenwonen lukt prima, maar de feestdagen vind ik nog een te grote confrontatie. Daarom boekte ik recent een ticket naar Australië. Vanaf eind december ga ik er met een vriendin rondtrekken en lekker de zon opzoeken.”

“Mijn zoontje hield enorm van de feestdagen, dat maakt het er niet makkelijker op. De boom versieren, koekjes bakken, aftellen wanneer eindelijk die cadeaus open mochten… Omdat hij altijd zo enthousiast werd door het familiefeest, wil ik de traditie verder zetten. Kleinschaliger, dat wel. Bovendien ontsnap ik even wanneer ik die nood voel en niemand kijkt hier vreemd van op.”

“Feestdagen voelen altijd erg dubbel voor mij. Mijn toekomst is onzeker en dus herinneren dat soort dagen mij eraan dat het de laatste keer kan zijn. Afhankelijk van mijn behandeling ben ik niet altijd in staat om er heel hard van te genieten. Tegelijk wil ik die gezellige chaos echt niet missen. Ik heb intussen geleerd dat ik mijn grenzen moet bewaken. Liever een uur voluit genieten en opgeladen naar huis terugkeren, dan na vier uur als een wrak te vertrekken.”

“Wij vierden oudjaar altijd samen en altijd heel uitbundig. Dat lukt mij voorlopig niet meer. Sommige nachten doet het mij erg veel deugd om uren te dansen, maar oudejaarsavond voelt voor mij nu een beetje fake. Daarom spreek ik liever met mijn vriendinnen thuis af. We koken samen, halen herinneringen op en bekijken foto’s en filmpjes. Vorig jaar schreven we elk een mooie herinnering op een papiertje en stopten dat in een doos die we nog regelmatig openmaken. Zo’n rituelen maken de dagen draaglijker.”